مدح و مرثیۀ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیده‌ست؟ تا به امروز کسی مرتبه‌ات را دیده‌ست؟ خلـق از معـرفت شأن تو عـاجز مانـدند بی جهت نیست خدا فاطمه‌ات نامیده‌ست خـواستـم ذات تو را نـور بخـوانم، دیـدم نور هم با تو خودش را همه جا سنجیده‌ست نـور چـشـمان پیـمـبـر تویی و جـلـوۀ تو آفـتـابـی‌ست که تا غـار حـرا تابـیـده‌ست حکـمتـش چیست که ای اُمّ ابیهـا! پدرت بارها خم شده و دست تو را بوسیده‌ست نخل لب تشنه شد از نام تو سیراب، چقدر چشمه از عشق تو در قلب علی جوشیده‌ست دست در دست تو بود ای شرف الشمسِ علی! اگر انگشتر خود را به گـدا بخـشیده‌ست سـرِ هـم‌صحـبتِ صـدّیـقـه شدن بود اگر ملک وحی، هـرآئیـنه به خود بالـیده‌ست بانی رزق تویی، روح الامین می دانست سیبی از عرش اگر چیده به اذنت چیده‌ست هر زمانی که شدی خسته، به نقل از سلمان چرخ دستاس تو با دست ملک چرخیده‌ست چه بگـوئیم از انفـاق تو، وقـتی در شهر سائلی رخت عروسی تو را پـوشیده‌ست به فقیر و به یتیم و به اسیر احسان کرد نان افطار تو وصفش همه جا پیچیده‌ست چشم صائب به کرامات تو افتاد و نوشت» :گوش این طایفه آواز گـدا نشنـیده‌ست« آه بـاران عـطا! رود کـرم! خیـر کـثـیر! از چه همسایه‌ات از گریۀ تو رنجیده‌ست مسجدی هست در این ناحیه که خشت به خشت سر نفرین تو از ترس به خود لرزیده‌ست بشکـند دست کسانی که شکـستـند تو را چشمت از ضربۀ ناگاه به خون غلتیده‌ست سر زخـمت نکـند وا شده بانـوی بهـشت اینهمه لاله چرا دور و برت روئیده‌ست پلک آرام بزن، صفحه به نـرمی بشمار مصحف روی تو چندیست ز هم پاشیده‌ست |